Schaduw van de weerwolf

[geer+]

Dinsdag 14 december 2010

Het is tien dagen geleden dat de opnames van Schaduw van de Weerwolf begonnen zijn in een dorpje in in de buurt van Sighisoara, Roemeni

[geer+]

Woensdag 15 september, ochtend
Tot diep in de nacht heb ik onderzoek gedaan naar de achtergrond van alle crewleden. Van een aantal mensen heb ik kunnen achterhalen wat hun verborgen identiteit behelst. Het lukte me niet te slapen, en toen ik om 7 uur keek of ik nieuwe e-mail had, zag ik dat Jasper me al wat gestuurd had.

Beste W,

Na een nacht waarin de meesten van ons erg onrustig geslapen hebben, werd ik wakker van het gegil van een van de vrouw. Iedereen spoedde zich naar de bibliotheek, waar we onze chauffeur Chantal aantroffen in een stoel. Ze was helemaal stijf. Lotte, haar beste vriendin, hing om haar nek. Zij was waarschijnlijk degene die zo hard gegild had. Op de vloer lagen een paar van de microfoons die Lotte voor de opnames vandaag wilde gebruiken. Merel kwam met slaperige oogjes binnen en begon ook meteen te krijsen. Maar na een paar minuten was ze plotseling stil. Ze duwde Stephanie aan de kant die een beetje versuft met Floor stond te praten. 'Er heeft iets aan Chantal lopen knagen!' snauwde Merel. Mirla legde de camera, die ze altijd overal met haar meesjouwde, weg. 'Ze heeft gelijk,' mompelde ze. In een hoek van de kamer stond Roos te praten met Jeroen, de kasteelheer. Misschien kwam het door haar bolle wangen, maar altijd als ik zag dat ze met iemand stond te praten, dacht ik dat ze het over eten had. Ze mag dan onze cateraar zijn, ik vermoed dat als we hier niet snel vandaan weten te raken zal uitkomen dat zij alle voorraden al opgegeten heeft.
Maar naar het bleek waren ze aan het overleggen of er iemand in de buurt was met medische expertise. Sabrina schijnt voordat ze zich op scripts schrijven stortte, medicijnen gestudeerd te hebben. Maar ze kon alleen maar beamen wat iedereen als wist: Chantal was dood, de doodsoorzaak is duidelijk onnatuurlijk, en er is aan haar geknaagd. Jelte kwam binnen op dat moment, fris gedoucht. Hij had blijkbaar niets van de consternatie meegekregen en keek verbaasd om zich heen. 'Chantal is dood,' fluisterde Liessa in zijn oor. Ze had haar gereedschapskist alweer opgepakt om de laatste hand te leggen aan het decor voor vandaag.
'Wacht maar even, Liessa,' zei ik. 'Vandaag wordt er niet gefilmd. En waar zijn Ot en De?'
Stephanie dacht het meest helder na. 'Ot moet voor zijn rol al vroeg geschminkt worden. Ze zeullen al wel begonnen zijn.'
Maar ze waren allebei nergens te vinden. Uiteindelijk vond Floor in het bed van De een voet.
We nemen aan dat die van haar is. Waar Ot is, blijft een raadsel.
Ik neem aan dat ik het niet hoef te vragen, maar zend alsjeblieft zo snel mogelijk hulp. We moeten hier weg. Straks gaan we overleggen of er iemand is die weet wat er gebeurd is met Chantal en De, en of iemand weet waar Ot is.

JM

Ik probeerde meteen een helikopter te regelen om iedereen weg te krijgen. Maar nadat ik mijn Roemeense contacten had ingeschakeld bleek dat er bij het kasteel geen helikopters kunnen landen, en de weg is onbegaanbaar. Er zijn een paar dorpelingen opgetrommeld om polshoogte te gaan nemen en de crew te helpen om het kasteel te verlaten. Er zitten ook personeelsleden van Jeroen bij, die het kasteel voor het noodweer ontvlucht waren.
Na 9 uur keek ik weer naar mijn e-mail. Weer een mailtje van Murnau, met 'Ot' als onderwerp.

Beste W,

[i]Ot is terecht! Stephanie trof hem aan, huilend in een bezemkast. Hij had de voet van De ook gevonden. Er is weinig over van de onheilspellende aura die hij als graaf N

[Floortje]

Woensdag 15 september, avond
Het verbaast me niet zozeer dat ze hun verstand verliezen, daar in dat van de wereld afgesloten kasteel in Roemeni

[geer+]

Woensdag 15 september, nog later op de avond
De situatie begint steeds meer op een zinloze slachting te lijken. Het ene na de andere onschuldige crewlid wordt op brute wijze vermoord, zonder dat er ook maar

[geer+]

Donderdag 16 september
Ik heb een vlucht kunnen boeken naar Cluj. Als het goed is staat daar een huurauto voor me klaar waarmee ik kan afreizen naar Sighisoara. Vanochtend vreesde ik dat Murnaus voorgevoel was uitgekomen toen ik mijn Outlook opende en zag dat ik geen mail van hem had ontvangen. Wel een mailtje van decorbouwster, Liessa.

Beste W,

Jasper had in de groep verteld dat hij jou op de hoogte hield van wat hier allemaal gaande is, daarom doe ik dat nu maar. Het ziet er naar uit dat ik zijn regisseurspet heb overgenomen. Hoe dat allemaal precies is gegaan, snap ik niet helemaal, maar ik zal proberen zo nauwkeurig mogelijk verslag te doen.
Het was gisteravond duidelijk dat Jasper er erg mee in zijn maag zat dat door zijn toedoen de onschuldige Floor nu in de hal van het kasteel bungelt. Sommigen van ons waren bang dat hij zichzelf wat aan zou doen, anderen leken dat wel best te vinden. Ik zag Jasper heimelijk met Sabrina praten, en zij knikte begripvol. Daarna ging hij naar bed, en dat is het laatste wat ik van hem heb gezien. Sabrina stapte op me af en vertelde dat zij waarnemend regisseur was in het geval dat Jasper de morgen niet zou halen. 'Van alle mensen hier lijk jij me de meest aangewezen persoon om mij daarmee te helpen,' zei ze. 'Maar ik ben slechts een eenvoudige decorbouwster,' antwoordde ik nederig. 'Je hoeft ook niets te doen, Liessa,' zei ze. 'Nog niet in ieder geval, hoop ik. Ik wil alleen dat er iemand is op wie ik kan rekenen.'
Ik rook de geur van overdadige aftershave. Jelte was achter ons gaan staan. 'Volgens mij is er niemand meer op wie iemand kan rekenen.' 'Behalve de wolven,' zei Sabrina. Jelte knikte ernstig.
Stephanie was er ook bij komen staan, hyper als altijd. 'Zijn er eigenlijk wel wolven? Ik heb nog geen wolf gezien!'
Haar woorden bleken profetisch.
's Nachts werden we wakker door luid gegil. Maar ik durfde mijn kamer niet uit zolang de maan scheen, dus hoorde ik pas de volgende ochtend wat er gebeurd was. Bij het eerste zonlicht rende ik naar de kamer van Jasper. Ook de anderen waren naar zijn kamer gekomen. In bed lag Jaspers afgekloven skelet. Er waren alleen nog wat delen van organen en wat taaie pezen intact. Ook lagen er wat vingerkootjes en een knieschijf bij het raam. Stephanie en Lotte begonnen te gillen. Ot was alweer een kast ingevlucht en Jelte, Merel en Jeroen kijken zwijgend toe. Op de achtergrond zag ik dat Mirla om zich heen keek. 'Missen we niet iemand?' zei ze.
Snel gingen we naar de kamer van Sabrina, en ook van haar was niet veel over.
Jeroen leek in de war. 'Het lijkt erop alsof ze allebei zijn opgegeten door wolven, maar ik zou niet weten hoe dat heeft kunnen gebeuren! Ik ga meteen naar de bibliotheek om de boeken erop na te pluizen.'
Het ziet er dus naar uit dat ik voorlopig jouw contactpersoon hier ben. Ik weet dat je er alles aan doet om ons hier weg te krijgen, maar wil je alsjeblieft nog meer haast maken?

Liessa

Hoewel de mogelijkheid er natuurlijk altijd was kwam het toch als een schok voor me dat mijn goede vriend Murnau was opgegeten door hongerige wolven. Ik wist dat hij twijfels had over zijn geaardheid, maar ik was er van overtuigd dat hij uiteindelijk de juiste kant zou kiezen. Nu zal het altijd onduidelijk blijven wat er in zijn laatste nacht gebeurde. Overheerste de wroeging over zijn aandeel in de dood van Floor? En was zijn reactie daarop dat hij niet zou rusten tot de laatste weerwolf dood was of was zijn reactie juist een omarming van het kwaad? En ook van Sabrina zullen we misschien nooit weten wat ze ooit is geweest. Haar identiteit is schimmig, ze kan van alles geweest zijn en ook precies wat ze is. Het is moeilijk om op waarde te schatten wat voor mensen we deze nacht verloren hebben. Maar misschien maakt het allemaal niet meer uit en is het al te laat. Over een paar uur vertrekt mijn vliegtuig. Hopelijk ben ik nog op tijd om iets te redden.


- Jasper was mythomaan
- Sabrina was wisselaar

[geer+]

Donderdag 16 september, middag
Vlak voor het opstijgen controleerde ik nog even mijn e-mail. Tot mijn verrassing was er een nieuw mailtje van Liessa.

Beste W,

Net op het moment dat we allemaal begonnen te twijfelen aan het bestaan van weerwolven is er eindelijk eentje dodelijk getroffen. Onze geluidsvrouw Lotte, die tot nu toe erg stilletjes was, blijkt gewacht te hebben tot iemand zijn mond voorbij zou praten. Ze blijkt namelijk net als Floor een beul te zijn, al snap ik niet helemaal hoe dat mogelijk is.
Jelte openbaarde dat hij de ziener was en dat hij wist wat Lotte voor duister geheim had. Het was verbazingwekkend om te zien hoe makkelijk iedereen zich achter hem schaarde. Of misschien is dat ook niet verbazingwekkend, omdat we nog steeds geen aanknopingspunten hebben. Maar Jelte schoot zichzelf hiermee in de voet. Of liever, dat deed Lotte met een klein pistool dat ze uit een enkelband had gepakt. Iedereen was te perplex om in te grijpen, en voor we het goed en wel beseften, had Jelte een mooi rond kogelgat precies in zijn voorhoofd. Hij zakte in elkaar, en voor hij de grond raakte vielen er een paar afgekloven vingers uit een van zijn zakken.
Merel mompelde: 'Het was bekend dat hij vreemde snackgewoontes had, maar dit had ik nog niet eerder gezien.'
Bij de anderen leek twijfel gerezen. Tot nu toe was de situatie uitzichtloos, maar er was een sprankje hoop nu er eindelijk een weerwolf was uitgeschakeld. We gaan opnieuw overleggen wat we gaan doen. Misschien overleven we dit toch nog.

Liessa

Ik ging verzitten. Het zou nog wel eens spannend kunnen worden. Maar dit zorgt er wel voor dat ik meer tijd heb om bij het kasteel te komen om te redden wat er te redden valt. Mijn grootste vrees is nu dat de film niet meer afgemaakt kan worden, omdat de hoofdrolspeler dood is. Ik hoop maar dat ik de film met wat knip- en plakwerk alsnog uit kan brengen. Als ik laat uitlekken wat er gebeurd is tijdens de opnames, zal iedereen de film willen zien. Dit zou wel eens mijn grote doorbraak kunnen betekenen.


- Jelte was weerwolf

[geer+]

Donderdag 16 september, avond
Ik zit in de lobby van hotel Steaua in Sighisoara. Het ziet er verlaten uit, maar gelukkig is er wel een wifiverbinding. De Roemeen achter de balie heeft diepe wallen onder zijn ogen en lijkt te weten wat ik kom doen. Morgen heb ik een afspraak met de commissaris van de plaatselijke politie, Ovidiu Dananae. Hij zal me vertellen over het kasteel van Jeroen, en de slachting die zijn voormalige personeelsleden hebben aangericht in de bergen. Ik hoop dat ik een escorte kan krijgen naar het kasteel, om in ieder geval de film te redden. Hoewel ik vanochtend weinig hoop had dat de crewleden deze dag zouden overleven, leek de onverwachte dood van Jelte erop te wijzen dat het spel nog niet definitief gespeeld was. Ontspannen wachtte ik dan ook af tot ik een mailtje van Liessa kreeg.

Beste W,

[i]We zijn nog met z'n zevenen. De hysterica Merel, de koele cameravrouw Mirla, beul Lotte, de hyperactieve Stephanie, Ot, die nog steeds voornamelijk in kasten resideert, kasteelheer Jeroen en ik. Er lijken zich vandaag twee kampen gevormd te hebben, maar ik kan niet met zekerheid zeggen wie daar deel van uitmaken. Ik weet niet eens zeker van welk kamp ik zelf deel uitmaak. De eerste verrassing bij het tellen van de stemmen was dat er niet zeven, maar acht stemmen waren. E

[geer+]

Vrijdag 17 september

Ovidiu Dananae herkende me nog van de laatste keer dat ik hier was. Hoewel het pas 9 uur 's ochtends was pakte hij een fles tuica en zette twee limonadeglazen op tafel. Hij begon uit te wijden over het kasteel van Jeroen. 'Het is een duivels hol daar. Er wordt gezegd dat die mannen die de slachting aanrichtten wilden voorkomen dat iemand het kasteel zou bereiken. Want,' en daar keek hij me indringend aan, 'anders zou hun een nog gruwelijker lot wachten. De beesten heersen in het kasteel.' We bulderden van het lachen.
'Je Roemeens is nog goed trouwens,' zei hij. Ik bedankte hem, hoewel ik wist dat hij loog. Ik vroeg hem naar Jeroen.
'Jeroen schijnt een casino in zijn kelder te runnen. Ik denk dat hij geweten moet hebben dat hij een enorm risico liep met het verwelkomen van jouw filmcrew, maar blijkbaar dacht hij dat hij er beter van zou kunnen worden.'
Ik vroeg of Ovidiu me wilde vergezellen naar het kasteel. 'Natuurlijk, maar we zullen wel moeten uitkijken dat niemand erachter komt dat we daarheen gaan. Anders wacht ons misschien hetzelfde lot als de mannen die door de mensen van het kasteel zijn afgeslacht.'
Ovidiu en ik stapten zonder een woord te zeggen het bureau uit en liepen naar mijn huurauto. Niet veel later waren we bij de poorten van het kasteel. Blijkbaar had niemand geprobeerd gewoon naar het dorp te lopen, zo ver was het niet. Ik verkneukelde me, je kon deze schapen blijkbaar alles wijsmaken. Niemand zette vraagtekens bij mijn machinaties, iedereen deed precies wat ik wilde. Alleen Merel gooide roet in het eten, dus misschien was het maar terecht dat ik ervoor gezorgd had dat ze geen volwaardige wolf was.
We liepen ongehinderd het kasteel binnen, direct naar de bibliotheek. Niemand was echt verbaasd om ons te zien, eerder was ik verbaasd om te zien dat Liessa nog leefde.
Ik vroeg haar waarom ze me geen bericht had gestuurd van de nacht. 'De generator heeft het vannacht begeven, de batterijen van alle laptops zijn leeg!', zei ze. Ze leek niet echt meer te geloven dat ik gekomen was om haar te redden.
Ik vroeg haar waar de film was, en ze bracht me er naartoe. 'Wil je niet weten wat er gebeurd is vannacht?' vroeg ze met een lichtelijk trillende stem. Ze vertrouwde mij niet, merkte ik.
Zwijgend wachtte ik tot ze me de plek van de filmrollen had gewezen voor ik haar beetpakte en met een snelle beweging haar nek brak. Het had geen zin om dit nog langer te rekken.
Ik liep terug naar de bibliotheek. Ot, Mirla, Lotte en Stephanie keken me aan. Ot vroeg angstig waar Liessa was. 'Rustig maar,' zei ik, 'ze ligt op je te wachten bij de filmrollen. Als je die voor me in de auto laadt, mag je doen met haar wat je wilt.' Energiek spurtte Ot de gang op. De anderen keken verward naar me. Lotte zei: 'Ik snap er niks van. Wat mag hij met haar doen?'
Mirla begon woedend te gillen: 'Wij hebben al het werk gedaan, terwijl Ot de hele tijd maar in de kast zat!' Stephanie viel haar bij: 'Ja, op deze zit toch bijna geen vlees! En daar moeten wij het dan mee doen!'
Ik probeerde de dames tot kalmte te manen. Ovidiu keek vermaakt toe. 'Ik lust anders ook nog wel een hapje. Hebben jullie niet nog een stukje van Jeroen bewaard?' De ogen van Lotte werden groter en groter. Stephanies hoofd werd rood. 'De vorige nacht waren we met z'n vijven, ik had gewoon nog niet genoeg gehad...'
Het had me nu echt lang genoeg geduurd. Vanuit de hal was te horen hoe Ot krakend op een van de ledematen van Liessa aan het kauwen. 'Leef je uit,' zei ik. 'De wolven hebben met overmacht gewonnen.' Lotte gilde niet eens zo heel erg hard toen ze levend verslonden werd.



- Lotte was grafrover
- Liessa was wraakengel
- Jeroen was gokker
- Ot was verhullende weerwolf
- Mirla was weerwolf met conversie
- Stephanie was ketterse weerwolf